عاشق رویا

حتما یه سری بزنید.

www.delsazchat.ir

منتظریم

کدام خیابان را بگردم ؟ کدام کوچه را ؟

بر کوبه ی کدام در بکوبم تا بر چارچوبش ظاهر شوی تو ؟

و بازم بشناسی مرا از من به آغوشم بگیری و نپرسی هرگز که

چه به روزگارم آورده است روزگار بی تو ماندن های بسیار !

به خداوندی خدا دوستت دارم

ای تو زيباترين زيبايی ، ای رويای بيداری

به خداوندی خدا دوستت دارم

ای بيقرار دلم ، ای تك درخت دشت سرخ قلبم ،

به همين لحظه های مقدس عشق قسم دوستت دارم

ای آنكه چشمت بارانی است ، ای تو كه روحت شادابی است ، و
رگهايت از خون محبت جاری است

به آن كعبه مقدس عشق قسم دوستت دارم

زندگی من ، ای آغاز من ، ای سرآغاز من ، ای فردای من

به همان لحظه ديدارمان قسم دوستت دارم

نمی دانم كلمه مقدس دوست داشتن را چگونه بيان كنم تا تو باور كنی كه

دوستت دارم(رویایه من)

تو از آسمان های دور آمدی....تو از بیداری شبها آمدی

تو از معنی زلال دریا ها آمدی.... به روشنی آبهای بیکران یادم کن

تو از پرستش دستهای پر مهر آمدی ... به لطافت یک نوازش یادم کن

تو از لذت یک پرنده در پرواز آمدی .... به شوق پرواز یک پروانه یادم کن

تو از سبزی ترنم یک بهار آمدی... به بوی خوش چمن یادم کن

از آن لحظه که دمی کنارم بودی...به طراوت بوی بودنت یادم کن

امید زندگی ام آن دم که روشنی بخشیدی به دیده من... با نگاهی پر عشق، عاشق نگاهم کن

همه هستی من، تا عشق زنده است... جانم را خاک پایت کن

تقدیم به کسی که دیروز بود و امروز نیست.این شعرو بارها برات خوندم اما نفهمیدی شاعرش منم.

گویی ای رهگذر از داغ دلم با خبری... که به هر ناله ات از سینه بر آید شرری

مگر این آتش من از پس دیوار گذشت... که در افتاده به دامان دل رهگذری

مگر آگاه شدی از غم تنهایی من... که به غم خواری من در دل شب نوحه گری

مگر از گلشن عشق آمده ای بلبل مست... که چنین ناله جانسوز ندارد بشری

گر تو از آه من اینگونه پریشان شده ای...به چه در دلبرم این آه ندارد اثری

بازگو، شب را به بیدل ز چه آرامت نیست... به ره کیست که در نیمه شب پی سپری

تو هم همنفس،از یار شکایت داری ؟! ... به غم عشق بتی محوش و تناز دری؟

تو هم مرغ خوش آواز گرفتار چو من... زار و دلخسته و آشفته بی بال و پری؟

شب تو نیز به فریاد و فغان می گذرد...تو هم ای سوخته دل چشم به راه سحری

مگر از راز نهفتن به فغان آمدهای؟ ... کی کنی فاش غم خویش به هر بام و دری

کمی آهسته تر از این کوی گذر... که نوای تو بود مرحم داغ جگری

ز سکوت شب و تاریکی و تنهایی خویش... خاطر آسوده کن و بیم مدار از خطری

نه همه آنچه به ره بینی دیوار و درست...پس دیوار نگر مردم صاحب نظری

دلی اینجاست هماهنگ تو و نغمه تو...که به جز ناله و فریاد ندارد هنری

ز غم من تو به این تاله حکایت ها کن... اگر از منزل جانانه من می گذری

گوی که ای خفته بیاد آر که این دل شب...خواب را یاد تو ره بسته به چشمان تری

گوی که ای خفته غمم کشت خدا را دریاب... که به جز عشق توام نیست گناه دگری

گر شبی یارم به عالم داستانت می کنم...با گل جاوید شعرم جاودانت می کنم 

گر شبی آرام جانم، با بهار شعر خود...دلستانتر از بهار گل فشانم می کنم 

گر شبی الهام بخشم،بخشمت تاج غزل..بر سر تخت هنر،معبود جانم می کنم 

گر شبی دلدار من، بر آسمانت می برم...از سر خورشید و ماه و کهکشانت می کنم 

گر شبی دمساز جانم،جان به راهت می دهم...قصر دل می بخشمت عشق و عاشیانت می کنم 

می تراشم از بلور شعر، اندام تو را...با خدای عشق و عاشقی هم عنانت می کنم 

جلوه جادوی شبها را به چشمت می دهم...نوشخند صبح و تاج آسمانت می کنم 

از پرند عشق و ناز و از حریر جان و دل... جامه ای بر تن چون پرنیانت می کنم 

هر چه زیبایی در عام هست می بخشم به تو... تاج زیبارویان و خوبان جهانت می کنم 

نو بهار روی تو روزی خزان گردد، ولی ... من به شعر خوش، بهار بی خزانت می کنم 

گر بنوشم جرعه ای از جام شیرین لبت... لیلی دوران و شیرین زمانت می کنم. 

تقدیم به تنها عشقم رویا...

دوست دارم شمع باشم، در دل شبها بسوزم... روشنی بخشم میان جمع و خود تنها بسوزم

شمع باشم، اشک بر خاکستر پروانه ریزم... یا سمندر گردم و در شعله بی پروا بسوزم

لاله ای تنها شوم در دامن صحرا برویم... کوه آتشی گردم و در حسرت دریا بسوزم

ماه گردم و در شب سیه روزان بسوزم...شعله آهی شوم، خود را سر تا پا بسوزم

اشک شبنم باشم و بر گونه گلها بلغزم... برق لبخندی شوم، در غنچه لبها بسوزم

یا ز همت پر بسایم بر سر یا همچون انغام... یا بسوزم آنقدر با آتش دل تا بسوزم

تقدیم به کسی که چه آسون من را سوزاند...

سوگند 

به چشمان دل انگیز تو سوگند ...به لبهای حوس ریز تو سوگند ...به سحبای دو چشم پر ز نازت 

به مژگان دل عاشق گدازت ...به اشک آن لاله گلبرگ رویت ...به مژگانت، به ابرویت، به مویت 

به اندام چو گلبرگ سپیدت ...به لبخندت،به اندوحت، امیدت ...به آهنگ صدای دلنشینت 

به شرم چهره ی شرم آفرینت ...به چهرت، روشنی بخش دل من ...به مهرت، آفتاب محول من 

به صبح روشن روی تو سوگند ...به شام تیره موی تو سوگند... به جامی که ز جفای تو پر ز خونست 

به اندوه دلم که از حد برونست... به شام بی سحرگاهی که دارم... به سوز شعله آهی که دارم 

به اشک عاشق مهجور، غمناک...که می لغزد ز مژگان بر سر خاک...به امیدت، به فردای دل افروز 

به اشک حسرتت از رنج دیروز... به اشکی که از غمت بر چهره بارم 

تو را چون صبح فردا دوست دارم.

یک شبی مجنون نمازش را شکست بی وضو در کوچه ی لیلا نشست

عشق آنشب مست مستش کرده بود فارق از جام الستش کرده بود

گفت یا رب از چه خوارم کرده ای بر صلیب عشق دارم کرده ای؟

خسته ام زین عشق دل خونم مکن من که مجنونم تو مجنونم مکن.

مرد این بازیچه دیگر نیستم این تو لیلای تو من نیستم.

گفت ای دیوانه لیلایت منم در رگت پنهان و پیدایت منم

سالها با جور لیلا ساختی من کنارت بودمو نشناختی.............

خواب دیدم که تو رفتی و دلم تنها شد
حاصل آتش عشق من و تو سرما شد
من پریشان و دل افسرده پی ات میگردم
همه ذرات دل من ای کاش شد
به کدامین گنه امروز مرا سوزاندی؟؟
که عذاب دل من بیکسی فردا شد
آرزوهای قشنگ من و تو پوسیدند
حیف از این عشق که بازیچه این دنیاشد...